Παιδική κακοποίηση

‘‘Κάποιες φορές που είχαμε σημάδια στο σώμα και στο πρόσωπο από τις τιμωρίες, δεν πηγαίναμε σχολείο για να μη μας δουν’’

Λόγια της αδερφής του 7χρονου αγοριού που δολοφονήθηκε στην Κυψέλη, υπόθεση που σόκαρε την κοινή γνώμη για ακόμα μια φορά. Και παρά τη δημοσιότητα που παίρνουν δράσεις κατά της κακοποίησης, τις προσπάθειες ευαισθητοποίησης του κοινού για τα ζητήματα αυτά, τις καμπάνιες που έχουν γίνει σε σχολεία από τους πολλούς φορείς που δραστηριοποιούνται στον τομέα της πρόληψης κάθε είδους κακοποίησης παιδιών, εξακολουθούμε να είμαστε μάρτυρες περιστατικών βασανιστηρίων ανηλίκων. Πολλά ερωτήματα γεννιόνται σε όλους μας. Κανείς δεν είχε καταλάβει τι γινόταν σε εκείνο το διαμέρισμα; Όταν ένα παιδί απουσιάζει επανειλημμένα και αδικαιολόγητα από το σχολείο (υποχρεωτική εκπαίδευση) τι διαδικασίες κινούνται; Όταν ένα παιδί εμφανίζεται με μώλωπες, ποια είναι η στάση επαγγελματιών και μη; Στη γειτονιά δεν είχαν ακουστεί ποτέ φωνές ή δεν υπήρχαν άλλα δείγματα των βασανιστηρίων που λάμβαναν χώρα στο διπλανό διαμέρισμα; Οι αρχές και οι κοινωνικές υπηρεσίες με ποιο τρόπο είχαν εμπλακεί για να υποστηρίξουν τα ανήλικα μέλη της οικογένειας;

Έχοντας πλέον κάποια έτη εμπειρίας ως ψυχολόγος σε κοινοτική δομή στην επαρχία, και συμμετέχοντας σε πολλές δράσεις για την πρόληψη της κακοποίησης σε σχολεία, σε ομάδες γονέων, σε ιατρούς, σε αστυνομικούς, σε ημερίδες κλπ, αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις διερεύνησης και αντιμετώπισης περιπτώσεων παραμέλησης-κακοποίησης ανηλίκων, διαπιστώνω δυστυχώς ότι εξακολουθεί η κοινή γνώμη και οι επαγγελματίες να σιωπούν, παρότι γνωρίζουν ή υποψιάζονται. Φόβος για το τι θα ακολουθήσει; Δε θεωρούν ότι τους αφορά; Δεν πιστεύουν ότι θα οδηγήσει κάπου η επέμβαση των αρχών; Σύγχυση για απόδοση ευθυνών; Στίγμα-ντροπή ακόμα και για τα άτομα που λαμβάνουν γνώση τέτοιων γεγονότων;

Επαγγελματίες και μη ας αναρωτηθούμε τι μας οδηγεί σε αυτές τις στάσεις και πώς θα μπορούσαμε να προστατέψουμε τα παιδιά που εξακολουθούν να γίνονται θύματα κακοποίησης, πολλές φορές στο ίδιο το οικογενειακό περιβάλλον. Ας αναρωτηθούμε πώς θα πρέπει να τροποποιηθούν οι καμπάνιες ενημέρωσης της κοινής γνώμης και των επαγγελματιών γύρω από τα ζητήματα αυτά, με στόχο την πρόληψη. Πώς θα δουλέψουμε με σύμμαχους τους εκπαιδευτικούς, τους παιδιάτρους, τους αστυνομικούς, τους εισαγγελείς, τους ίδιους τους γονείς σε μεγάλα αστικά κέντρα και μικρές κοινότητες της επαρχίας. Και τέλος τι δυσκολεύει εμάς τους ίδιους να κινητοποιηθούμε, να αντιδράσουμε, να προστατέψουμε.

Είναι και δική μας ευθύνη.

Στέλλα Παντελίδου

Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια

Δρ. Κοινωνικής Ψυχιατρικής